Kendi Aynasında Kaybolan Karaltıyla Konuşmalar II

N’apıyorum ben?…
Hava karardıktan sonra
bir tekrar halinde kendime bu soruyu sorup duruyorum.
Bunu hayatta olup olmadığımı anlamak için yapıyorum, belli ki.
Her gün, hayatla aramda küçük bir bağ dokuyorum.
Küçük bir ilmek.
Buradayım
demek için hayata attığım kancalar.
Uzun ve biçimsiz.
Kendimle başbaşa kaldığım anlar
Bir odada huysuz bir ihtiyarla oturmak gibi bir şey.
Yorgunum ve kalbim ağrıyor.
Yaşam tüm gürültüsüyle kulaklarımda çınlıyor;
fırtına sesleri, ölü uğultular, bir akşamcının hırıltılı sarhoşluğu
ve
kızgın elektrik telleriyle.